Het nieuwe jaar weer begonnen.

 Het droge seizoen is aangebroken. Oeganda is heet. ook de Oegandezen hebben het er moeilijk mee omdat alle producten duurder worden en er weinig groeit in de tuinen. 

Onze kinderen zijn weer naar huis. Het afscheid was, vreemd genoeg, moeilijker dan in september. Wij gingen in september weg, nu gingen zij weg. Misschien dat dat verschil de heimwee enigszins opwekte.

Maar goed we zijn weer terug op aarde en inmiddels in de vierde week van de training van A Woman's Worth beland. Op papier zijn er verschillende veranderingen aangebracht. Het is nu zoeken naar een goed werkbare Nederlands-Oegandese manier in de uitvoering. Hopelijk lijkt het tot iets moois waar we met trots op terug kunnen kijken.

Alles wordt, ook door de vrouwen in de training teruggevoerd tot het beschikken over geld. Ze staan er vaak alleen voor en elke keer weer moet het schoolgeld betaald worden. Geen geld voor school dan geen onderwijs.

Wij proberen de vrouwen tijdens de huisbezoeken te helpen met o.a. het geven van allerlei steun in de vorm van gesprekken over hun business. Soms zijn het hele simpele tips over de winkel-inrichting of het uitstallen van de producten of het aanbieden van een nieuw product zoals bijvoorbeeld thee verkopen als je ook voor ontbijt een soort van pannenkoeken verkoopt.

Het zijn kleine veranderingen.... maar kunnen net dat verschil maken.

Wat ook tijdens de gesprekken aan de orde komt is het wel en wee van de vrouw. Er is heel veel verdriet verwerkt en onverwerkt. De vrouwen hebben eigenlijk best weinig vertrouwenspersonen in hun eigen omgeving. Veel verbroken relaties/familieverbanden etc. Die wekelijks terugkerende gesprekken zijn voor veel vrouwen een lichtpuntje van de week. Dan kunnen ze even aandacht krijgen en dat geven we dan ook. Wij zien meteen de thuissituatie en de kinderen wat vaak ook heel gezellig kan zijn. Maar vaak ook erg schokkend. Enkele vrouwen werken voor hun huisje in de zeepmakerij, van chemisch afval wordt zeep gemaakt. De kinderen spelen gewoon tussen die troep en de vrouwen gebruiken geen bescherming. Maar ze hebben voortdurend vage gezondheidsklachten die door de kliniek met een medicijn onderdrukt moet worden. Erg schrijnend en deprimerend.

In Nederland was er vorig jaar een programma over het maken van schulden. 

Hier is de verleiding ook erg groot om ergens geld te gaan lenen. Het aanbod van allerlei banken, micro kredietorganisaties etc. is enorm. Vaak zien we dat de vrouwen juist daardoor in de financiële problemen komen en echt geen uitweg meer zien! In de training besteden daar veel aandacht aan en we hopen dat werkt. Gelukkig is er nu ook een spaarregeling-initiatief opgezet door een vrouw in de groep. Zo mooi te zien dat de vrouwen het heft in eigen hand gaan nemen!

Armoede kan je ook vindingrijk maken.

Vanmorgen is Ber begonnen om 1 dag in de week wat kluswerk te doen op de nieuwe school van Connie, ons zorgenkindje.

We gooien niks weg maar gebruiken alles, zei Mozes. En dus werd afgewerkte olie in de grond gegooid om te voorkomen dat de houten palen door termieten aangevreten zouden worden. Maar effe niet denken aan het grond water dat ook daar weer gebruikt wordt!!

Connie is erg op zijn plaats op het schooltje. Hij is 6 jaar en kan er tot zijn zestiende blijven. Wij blijven hem ook sponsoren. Zijn moeder bedoelt het best wel goed maar is naar elders vertrokken, oma zit aan de zelf 

gebrouwen alcohol en vader is sinds de geboorte van Connie nooit meer op komen dagen...

En nog meer goed nieuws, Esther een meervoudig gehandicapt meisje, die in de tijd toen Sterre nog hier was en waar Sterre ook voor gezorgd heeft, wordt nu ook naar een veel betere plek gebracht waar ze gerichte aandacht en zorg kan gaan krijgen gedurende de dag. Ze gaat samen met Connie naar hetzelfde schooltje. Annemie heeft gelukkig wat kunnen regelen. We zijn zo blij voor Esther maar ook voor Sterre want die had er veel verdriet van toen ze afgelopen vakantie Esther in slechte omstandigheden aan had getroffen.

Vier weken terug is Ireen een vrouw van onze groep bevallen van een zoontje. ze had thuis nog wat stroopwafels gegeten die Veerle en Brian haar hadden gebracht. Veerle en Brian waren nog niet weg of de weeën begonnen. Ireen gaat achter op de brommer zitten en laat zich vervoeren naar de kliniek. Binnen het uur was de kleine er en helemaal gezond, gelukkig.

Inmiddels is de kleine Viktor aangekleed door de breisels van Annemie.

Helaas is de man van Ireen in Dubai, geronseld voor werk daar. Het zal nog wel enkele jaren duren voordat de vader het kindje kan gaan zien. Eigenlijk heeft hij nog geen goed werk en zit vast aan een soort wurgcontract waar hij niet onderuit meer kan. Het is echt de moderne slavernij wat zich daar afspeelt.

We hebben de vijfde verjaardag van Mahanja, een van de kinderen die hier bij  op de compound woont gevierd. Natuurlijk werden auntie Annemie en Uncle Ber uitgenodigd. Eigenlijk heeft elk feestje dezelfde opzet. Er is cake en voor iedereen een flesje frisdrank. En er wordt gespeeched.

Dat gebeurde ook bij de opening van het computercentrum annex bibliotheek. Ongeveer 2 uur lang werden er toespraken gehouden voordat het lint werd doorgeknipt. Het centrum is een grote aanwinst voor de buurt. Naast taalonderwijs is het van groot belang dat de mensen hier ook op het digitale pad zich ontwikkelen. En dat willen ze erg graag.

Ons kantoor is ook verhuisd en inmiddels ingericht met o.a. het geld wat jullie bij elkaar gebracht hebben. We zijn nog op zoek naar goede naaimachines en inmiddels heeft zich een geschikte lerares aan gemeld.

Alles duurt hier wel wat langer het gaat wat langzamer of soms met vele omwegen, maar er gebeurt wel wat en dat houdt ons nog goed bezig en zo gaan we weer effe verder....

veel groetjes uit een zonnig Oeganda.