We zijn er!

Wij zijn geland in Entebbe. Het is even zoeken naar de juiste rij voor de diverse loketten. De rijen schuiven langzaam op. De ene reiziger wordt sneller afgehandeld dan de ander. Het waarom blijft vaak verscholen. Annemie wordt niet zomaar doorgelaten, ik mag redelijk snel Oeganda in. Werkt het systeem niet? Moet er geld geschoven worden? Hoewel geduld en mededogen voor ons op zijn plaats is, blijft angst de boventoon voeren: Ber is binnen, ik ben nog buiten. Maar uiteindelijk zijn we alle twee binnen.

Ons eerste guesthouse ligt verscholen buiten het centrum van Entebbe. Het licht en het asfalt van Entebbe veranderen snel in louter duisternis en rotsachtige weggetjes. We kunnen geen indruk krijgen van de omgeving. Alleen de lichtjes van de eettentjes en sobere winkeltjes kunnen we zien. Ons eerste guesthouse ligt buiten het centrum tegenover de armste wijk van Entebbe. Desalniettemin een prachtige, ommuurde villa. Naar later blijkt met een prachtig uitzicht op het Victoriameer. We drinken nog een biertje met Dave, onze vriendelijke, Engelse gastheer, en gaan onze eerste nacht in Oeganda in.

De volgende morgen, na een scrambled egg en een pot koffie, komt Dave met het idee voor een boottocht op het Victoriameer. Hij kan dat voor ons regelen en stelt voor ons rond 17 uur naar het meer te brengen.

Entebbe is veel minder hectisch dan Kampala: rustig, groen en zich voorbereidend op de toekomst. Maar de toekomst lijkt nog ver weg: veel onderbezette hotels en matig bezochte shopping malls. Maar wel veel welkomstrituelen, gewoon op straat: How are you? En Jambo(Hallo). We voelen ons welkom.

Joshua voert ons langs het moeras in het meer waarin veel vogels huizen. Hij kent alle vogels bij naam. Dat heeft hij zichzelf aangeleerd met een boek vol plaatjes. En nu maakt hij toeristische tochtjes op het meer. Maar het liefst heeft hij zijn eigen matatu: de volgepropte taxibusjes die af en aan rijden. Dat heeft meer status.

Woensdag om 10 uur begint onze trip naar Jinja: een vijf uur durende tocht. Eerst moet Kampala genomen worden, een wir-war van toeterende auto’s, boda boda’s(de taxibrommers) en straatverkopers. Vaak staan we vast en volgen we het schouwspel van activiteiten langs de wegen: werkplaatsen, winkeltjes, markten en vooral mensen. Ondertussen foetert onze chauffeur op zijn mede-weggebruikers. Buiten Kampala is hij de rust zelve. Het beeld langs de weg naar Jinja blijft hetzelfde als in Kampala.

In Jinja worden we verwelkomt door Suzanne(de initiatiefneemster van ons project), Ernest(een van de twee Oegandese leraren van het project), zijn vrouw en drie kinderen en zijn twee zussen. Een gedeelte in het ouderlijk huis van de inmiddels overleden ouders van Ernest wordt ons onderkomen. We zijn even benieuwd als Ernest en Rachel. Wij in de woning, zij in wat wij ervan vinden. We zijn enthousiast: de muren zijn prachtig geschilderd, twee banken voor ons in elkaar getimmerd, er hangen gordijnen, in de huiskamer is een kleine aanrecht aangebracht, een bed in de slaapkamer met een nieuwe matras en de badkamer is in zijn geheel vernieuwd. We zijn allemaal opgelucht, Ernest en Rachel niet in het minst.

We zijn nu 4 dagen in Jinja. Niets hoeft nog en gaat het leven in een traag tempo aan ons voorbij. We zwerven de dagen rond, op zoek naar de herkenbaarheid van de stad. Enerzijds wegdromend in de rustige gedeeltes van de stad, anderzijds onze weg banend tussen krioelende Oegandezen in Mainstreet met zijn gehavende trottoirs. Daar halen we nog de ontbrekende huisraad en keukengerei in de rij van aaneengesloten winkeltjes. En in de supermarkt en op de rijk gevulde Central Market ons eten voor die dag. Want morgen is er weer een dag. En zo komen we onze dag door, informerend naar het wel en wee van de voorbijgaande Oegandezen(How are You?) en zij naar dat van ons. Het schijnt goed te gaan met de Oegandezen en met ons ook(Fine. Thank You).