Onze dagen in Jinja

Ons dagelijks leven in Jinja. Het is maandagmorgen, 10.45 uur. Annemie is les geven op de pre-school aan top-class(5/6 jaar). Deze kinderen gaan volgend jaar na de kerstvakantie naar de primary school(basisschool). Ik heb de afwas gedaan en de lampenkapjes eindelijk opgehangen. Ernest, onze huisbaas, heeft het te druk met andere dingen: de tuin, het huishouden en zijn kinderen. Hij komt weinig overeen met een gemiddelde Oegandese man. Sterker nog: hij is er het tegenovergestelde van. Gisteren is wel de beloofde klerenkast gebracht. Tot nu toe lagen onze spullen gewoon op een mat op de grond, eigenlijk erg gemakkelijk en overzichtelijk. Maar goed, we zijn hem dankbaar en we gaan hem gebruiken. En onze huisbaas heeft zijn wekelijkse kerkbezoek maar laten vallen voor deze klus. De kast is inmiddels ingeruimd en de vloer is geveegd. Het laatste is eigenlijk een van de weinige huishoudelijke taken, buiten het boodschappen doen, het eten maken en afwassen. Maar die zaken zijn best tijdrovend. We hebben een kleine markt in de buurt, Rita de marktvrouw verkoopt melk, toiletpapier en andere basisbehoeften. Maar in de hoofdstraat ongeveer op 15 minuten lopen gaan we naar de grote markt voor ons fruit en groenten en naar een soort supermarkt voor de rest. We kunnen veel kopen, zelfs bruinbrood. De badkamer wordt elke vrijdag door Loyce, een Oegandese vrouw, gedaan. In principe zouden we het zelf kunnen doen, maar voor haar is het een extra verdienste. Van één baan is het onmogelijk rond te komen. De gemiddelde Oegandees heeft meerdere banen of helemaal geen werk, dus geen inkomsten. Ook de leraren van A Woman’s Worth schrapen hun weekloon bij elkaar. Onze was wordt door Faith gedaan. Zij heeft zichzelf aangeboden. Wij dachten in het begin dat we wel zelf de was zouden doen, maar met een teil en koud water is het echt een heel gedoe. Als wij ’s zaterdagsochtends opstaan, is de was gedaan met sunlightzeep en Omo. Veel kleding is erg vies van het rode stof, maar Faith boent net zo lang totdat het er weer helemaal fris uitziet Met een zekere gêne vragen we iedere keer aan Faith of het niet teveel was is. Het is nooit teveel was, maar wij moeten niet steeds vragen of wij niet teveel wasgoed inleveren. De verdienste is belangrijker dan de hoeveelheid wasgoed. Het ondergoed doen we zelf. Het is niet gebruikelijk dat dit wasje uitbesteed wordt aan vreemden. Ik zit nu voor het openstaande raam mijn blog te schrijven. De lucht wordt steeds blauwer. Uit de laptop klinkt de muziek van Paul Simon: Graceland. Buiten is de tuinman bezig om op de bovenkant van de muur van de compound een cementlaag te leggen. Later wordt hierop het prikkeldraad uitgerold. Met het beperkte gereedschap doen ze dat heel netjes. Diefstal is wel een ding hier. Vooral rondom de feestdagen aan het eind van het jaar. Veel grote huizen en markten hebben gewapende bewakers. Ook banken. Alleen die hebben wat zwaarder materieel in hun handen. Naast de dag- en nachtbewaking zijn de waakhonden ook een vertrouwd beeld en geluid. Wij hebben een waakhond. Na negenen ’s avonds loopt hij op de compound los rond. Hoewel onze huur, met inbegrip van menselijke bewaking is, is dat er nog niet van gekomen. Ernest heeft uitgelegd dat het wat moeilijk ligt: ook een bewaker is niet altijd te vertrouwen. Hij kan ook netwerkjes hebben, en is ook omkoopbaar. Dus we moeten het nog even alleen met de hond doen. Toen wij hier aankwamen vanuit Entebbe is de hond twee weken geleden ontsnapt. Na anderhalve week heeft hij zich weer gemeld: ondervoed, gehavend en enigszins van het padje. Het heeft een week geduurd voordat hij weer is beginnen te waken. Elke morgen staan wij zo rond 8 uur op. We zijn echter al veel eerder gewekt door het gekraai van de hanen, een grote verscheidenheid aan vogelgeluiden en schreeuwende of huilende kinderen. Maar ook Ernest en Faith geven niet de indruk veel rekening te houden met het feit dat onze gordijnen nog dicht zijn. Het deert ons niet. Het is hier eigenlijk wel een fijne manier om wakker te worden. Thuis zouden we dat anders ervaren hebben, denk ik. Het eerste wat we doen zijn onze yoga-oefeningen: rekken en strekken, buikspieren spannen, etc. Annemie heeft er meer zin in dan ik. Maar ja de ijdelheid legt meer gewicht in de schaal. En dan is er koffie: Nescafé, aangevuld met hete melk. In Oeganda groeien de koffiebonen, maar de prijs van koffie is hoog. Die koffie wordt weer gewoon geïmporteerd. We leven in een vreemde wereld. Het smaakt uitstekend. In die zin verschilt het niet veel van thuis in Eindhoven. Alleen de krant ontbreekt. NU.nl vult enigszins deze leegte op. Soms hebben we internet maar we zijn er achter gekomen dat op de laptop internet gebruiken erg prijzig is. Gelukkig hebben we whatsapp en houden goed en regelmatig contact met thuis. Dat is heel plezierig. We eten voor ontbijt brood. Met pindakaas en komkommer, tomaat, jam of kaas. Hierna een banaan toe. Wat wil je nog meer. Voor de lunch eten we als we aan het werk zijn in een tentje bruine bonen en een soort pannenkoek en drinken een fles coca cola. Goed tegen de dorst en preventief tegen diarree. Voor het avondeten is het menu best gevarieerd, veel verse groenten en fruit. Elke avond zitten we nog steeds te genieten van ons gezond bord eten. De Oegandezen vinden dat wij erg weinig eten, zij scheppen heel veel eten op hun bord en het liefst zware kost, zoete aardappelen, kookbanen, maispap, pompoen, en dat allemaal bij elkaar. Alleen het zien ervan geeft ons al buikpijn! Op onze vrije dag verzinnen we vaak een activiteit. Eén per dag. In ons vertraagde tempo is dat meer dan genoeg. Of we gaan ergens heen, of we moeten iets regelen. En op ons pad komen we vaak wel iets onverwachts tegen. Gisteren belanden we nog op een prachtige bruiloft. Inmiddels is Annemie thuisgekomen. Enthousiast, zoals altijd vertelt ze haar belevenissen. Ze is nog even bij een paar vrouwen langs geweest die zij in februari heeft leren kennen en die ze nog ondersteunt vanuit A Woman’Worth. En de blog nadert zijn maximale lengte. Tijd om te stoppen. Om 19.00 wordt het hier stikdonker, maar het uurtje daarvoor is zo’n fijn moment van de dag, er komen allerlei grote en kleine vogels in de bomen zitten, de kippen scharrelen op ons grasveld en Annemie en ik drinken heel tevreden een kopje Afrikaanse thee.