De Graduation Party

DE GRADUATION PARTY

Zaterdag 11 november. De dag van de Graduation Party is aangebroken. De afgelopen weken hebben 15 vrouwen van het project hun examens gedaan. Elke vrouw heeft mondeling ongeveer 3 kwartier uitleg gegeven over haar kasboek en haar businessplan. De examencommissie, waar wij ook deel van uit hebben gemaakt stelde vragen aan de vrouwen over het kasboek en wat ze de afgelopen 6 maanden geleerd hebben m.b.t. hun business. Maar ook werden er vragen gesteld over hun persoonlijke leven en in hoeverre ze veranderd zijn de afgelopen tijd. Zo mooi om te zien dat we de vrouwen hebben zien groeien, ze zijn zelfverzekerder geworden en hebben meer inzicht en grip gekregen op hun leven. Allen, een vrouw van 36 die kleine koekjes bakt en ze verkoopt, heeft geleerd waar ze die koekjes moet verkopen en dat ze de kwaliteit moet verbeteren. Anders kan ze de concurrentie niet aan. En dat heeft ze heel goed gedaan. Ze verkoopt nu goed, ze bakt nu ook andere lekkere dingen die mensen graag willen kopen. Haar inkomen is aanzienlijk verbeterd, maar ze staat nu ook heel blij in het leven en heeft grootse plannen voor de toekomst. En zo heeft elke vrouw weer een ander verhaal. Allemaal zijn ze aanwezig op de diploma uitreiking. 15 vrouwen uit Walukaba en Sowjeto. Zij zijn geslaagd voor de businesstraining van A Woman’s Worth.
Het is een gebeurtenis van toespraken, muziek, eten, en een taart. Het is het stramien van veel feestelijke gebeurtenissen. Op de laatste trainingsdag is al besloten welke gerechten klaar gemaakt moeten worden, hoeveel hiervoor ingekocht moet worden en wie wat doet. Het menu is een vertrouwd recept: posho, rijst, zoete aardappel, groente, chapati, kip en beef. Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk is er, bijna onopgemerkt, overeenstemming bereikt: één vrouw beheert het budget, twee andere vrouwen kopen de spullen in, en is de bereiding van het eten verdeeld over alle vrouwen. De besluitvorming lijkt nogal chaotisch te verlopen, maar uiteindelijk komt altijd alles goed.
De party wordt gehouden in het Community Center, het wijkgebouw van Walukuba. Het is een betonnen ruimte met nogal wat pilaren in de as van het gebouw, een podium en een lege bar. Verder enige pompeuze banken aan de zijkant, een poolbiljart en veel plastic tuinstoelen. Achter het gebouw is nog een overkapte betonnen plaats waar, in dit geval, de vrouwen hun eten klaar kunnen maken. Dit gebeurt op oventjes van verschillend formaat, die voorzien zijn van houtskool.
Wij hebben ons aangemeld voor de Hollandse pannenkoek met stroop. Ook wij gebruiken een houtskooloven. Het duurde wel even, maar uiteindelijk hebben we voor ongeveer 70 mensen lekker zoete pannenkoeken gebakken.
Als de voorbereidingen van het eten gedaan zijn gaan de vrouwen weer huiswaarts om zich op te maken voor het feest. Ook wij kleden ons om en rijden tegen 14.00 uur met de auto van Ernest, samen met Faith, de drie kinderen en Susan, naar het Community Center. In de achterbak liggen de pannenkoeken en twee reusachtige cakes. Die laatsten zijn het product van Faith. Zij is daar goed in.
Als we iets over twee arriveren zijn er nog maar 2 vrouwen. Meer hebben we ook niet verwacht. Als de aanvangstijd van de ceremonie 14.00 uur is, dan begint het pas om 15.00 uur. Zoals gezegd: tijd is rekbaar in Oeganda.
Ook de Leader Community, de LC, is aanwezig. Hij is de vertrouwensman van de wijk. Tijdens het gebeuren is hij minder geïnteresseerd in het wel en wee van de vrouwen, maar meer in zijn herverkiezing als LC. Zijn toespraak lijkt dan ook meer op een verkiezingspraatje dan op een eerbetoon aan de vrouwen. Tussen de bedrijven door probeert hij bij A Woman’s Worth ook nog wat geld los te peuteren voor zijn verkiezingskas. Maar dat alles wordt getolereerd. Het kleeft zo aan dit land. Met alle egards wordt hij ook weer uitgeleide gedaan.
Één voor één druppelen de vrouwen en de door hen uitgenodigde gasten binnen. Zo prachtig aangekleed dat je je afvraagt waar zij het vandaan halen. Met in je achterhoofd de schamele behuizing waarin zij wonen, slapen, koken en vaak ook werken. Niets is daarvan terug te zien.
Om iets over drieën gaan we van start. Vanaf dat moment voert het gesproken woord hoogtij. Over het project, over de vrouwen afzonderlijk, het verhaal van Susan, het privéverhaal van enkele vrouwen, het verhaal van enkele vrouwen uit de vorige groep en, last but not least, het verhaal van de LC. En dat alles afgewisseld met applaus, gejuich en muzikale intermezzo’s van de dj. Het is zo mooi om te zien dat verschillende vrouwen het podium opstappen en daar heel spontaan vertellen wat de training van A Woman’s Worth hun leven heeft doen veranderen.
Ondertussen arriveert ook de ingehuurde fotograaf. Ook 5 kwartier te laat. Maar dat levert evenmin weinig ergernis op. Dus na de woorden de beelden: de fotosessies. Veel aandacht wordt terecht besteed aan de groepsfoto. Ook de vrouwen als groep zijn het laatste half jaar gegroeid. Daarna gaat iedereen met iedereen op de foto. Ook wij moeten eraan geloven.
En tenslotte het eetgedeelte. A Woman’s Worth en wij moeten het buffet openen, waarna iedereen in een lange rij aanschuift. Het rumoer wordt allengs minder. Iedereen eet, borden vol ook onze pannenkoeken worden op de grote berg eten opgestapeld, hartig, zoet, vlees, alles op elkaar! En voor de Oegandezen is eten ook eten, en niet converseren. Geen wonder dat het aansnijden van de beide cakes op het einde een ware happening is. Enkele vrouwen stoppen nog eten in een tas om thuis te verdelen. Je kunt je niet voorstellen, maar het hele buffet is helemaal opgegeten!
Het is een mooi einde. Tevreden gaat iedereen naar huis. En ook trots, want veel vrouwen hebben nog nooit een diploma gezien. Laat staan behaald. Ze gaan weer terug naar hun onderkomen. De kleren worden wellicht weer ingepakt en opgeborgen. En hopelijk gloort er aan de horizon voor de vrouwen een betere toekomst. Wij gaan ook trots en met een goed gevoel naar huis om ons weer voorbereiden op de volgende groep die in januari gaat starten.